De enige echte Guatemaltheek die het druk heeft

Intro:

Mijn verslag gaat over de laatste 3 á 4 weken, dit komt doordat ik het drukker heb hier met het vrijwilligerswerk en mijn Spaanse lessen dan hamburgers bakken in NL. Als eerst zal ik jullie mijn/ ons rooster laten zien.
Maandag
Ochtend: Fundal
Middag: Spaanse les (3 uur)
Dinsdag
Ochtend: Fundal
Middag: Workshop, verschillende thema’s met betrekking tot Guatemala
Woensdag
Ochtend: MatiGol bij Rudolf Walther, Engelse les geven / klusdag
Middag: vrij! en voorbereiden activiteiten
Donderdag
MatiGol, hele dag: sportles, Engelse les
Vrijdag
Ochtend: MatiGol, sportles en Engelse les
Middag: Spaanse les (3 uur)
Maandag-, dinsdag- ,woensdag- en donderdagavond voortaan Salsa/bachatalessen

Fundal:

Twee weken geleden hebben Benjamin en ik een aangepast sportrooster gekregen. Na de eerste 2 keer zoals je kon lezen zijn we weg gegaan omdat het “doelloos was”.
Vanaf dat Benjamin en ik zijn begonnen met het aanbieden van de sportlessen is het een stuk leuker en zinvoller voor ons zelf. Hierbij moest ik mijn skills gaan gebruiken die ik nog had van het ROC Sport en Bewegen kon herinneren . Ik had geen flauw idee wat de kinderen konden en wat hun belevingswereld was. Bij de voorbereiding ben ik ervan uit gegaan dat zij dezelfde beleving zouden hebben als de kinderen waarmee ik stage liep in NL. Gelukkig had ik het goed ingecalculeerd, de begeleidsters en de directrice waren zo enthousiast dat we dit ook mochten gaan aanbieden op de dinsdagen. Dit was een groot compliment voor ons en het besef dat dit een luxe is voor deze kinderen om extra te mogen sporten bij ons.
De dames zijn vanaf vandaag begonnen met borduren, dit doen zij met de moeders die meekomen met een van hun kind. Het borduren heeft een dubbele functie A) er staan geen 7 vrijwilligers meer op 1 kind, B) de vrouwen kunnen in de loop dan de tijd producten maken om te verkopen of het juist thuis gebruiken. He materiaal wordt aangeschaft van ons pot met ingezamelde geld.

Workshop:
Op dinsdagmiddag krijgen we workshops aangeboden door onze huisgenoot Willie, Willie is een oude guerrillastrijder. Willie is eraan ontsnapt en geeft tegenwoordig lezingen op scholen. Educatie wordt niet gestimuleerd in Guatemala, wanneer de mensen te slim worden kunnen zij in opstand raken/komen. Stel je voor dat de mensen in Guatemala niet meer overal intrappen en alles willen gaan doen voor meer geld.
Het is een groot probleem net zoals discriminatie, er word veel gediscrimineerd tegen de Maya bevolking. Dit valt ons niet zo op omdat wij er geen ervaringen mee hebben en nog niet hebben meegemaakt. We krijgen nog vele workshops over de denkwijze van de maya´s etc. ik kijk er al naar uit, vooral hoe mijn voorouders hebben geleefd.


Toegeven aan mijn lichaam:

Dat ik enorm eigenwijs kan zijn dat weten we allemaal wel;), maar dat mijn lichaam me zelfs tot halt moet roepen gaat zelfs mij te ver.
3 weken gelden ben ik op zondag wezen voetballen met de Locas op een uitnodiging van Josan, dit is prima verlopen en geen vuiltje aan de lucht. Tot ik in de middag lekker op de bank lag zoals elke zondagmiddag. Helaas werd ik meteen gestraft door de heer want stoten mij knie ontzettend hard aan de tafel!!!( tranen in de ogen maar toegeven dat ik pijn had aan de groep NOOIT!!) Na maandag, dinsdag en woensdag het mannetje uit te hebben gehangen( redelijk pijn maar het ging wel) kreeg ik in de nacht van woensdag op donderdag de genadeslag. De uitkomst was dat ik 10x wakker ben geworden in mijn slaap van de pijn. Dit lag ook mede door aan mijn harde bed( nou ja bed, een betonblok met een kampeermatje) na een hele dag mank lopen en stoer houden heb ik Josan toch maar gevraagd voor een Fysiotherapeut. De snelste afspraak was de vrijdag na Spaans, bij Spaans vonden ze het wel grappig hoe ik liep en hoe ik aan het zeuren was.( stelletje sadistische locas , dit doen ze overigens bij iedereen).
De vrijdag ben ik nog gewoon mee geweest naar MATIGOL, dit moest ook wel want mijn compagnon Anniek moest anders alleen de Engelse les geven. Ik heb dan liever wat pijn dan dat ik iemand in de steek laat.

Bij de Fysio aangekomen, kwam het goede nieuws het was een ontstoken/ gezwollen spier ”ja een spier!!” dus ik was al helemaal blij dat het niet mijn meniscus was of iets anders engs waar je helemaal klaar mee bent. Advies/ verplichting van de fysio: je moet 1 gehele week op bed gaan liggen, 2x per dag met een zak ijs over je been heen schrobben en 2x per dag medicijnen slikken. Het op bed liggen beviel me wel voor 3 seconden tot ik erachter kwam dat het WEEKEND was en het een gehele week was. Toen heb ik in overleg besloten dat ik dit weekend al naar een fatsoenlijke kamer/ bed ging over huizen.
De familie:
De familie vond het erg jammer dat ik hen ging verlaten maar begrepen mijn keuzen. Ik heb natuurlijk niet gezegd: ”Yo dat bed van jullie is niet chill, heel me rug is dood en als ik hier een week ga liggen kan ik net zo goed op straat gaan liggen”. Nee zo ben ik niet, ik heb ze gewoon uitgelegd dat ik in het andere huis internet heb en daar meer kan betekenen voor de groep. Hierin zit uiteraard ook een kern van waarheid.

Mijn herstelweek:
SAAI!!
De maandag ben ik wel mee geweest met Benjamin naar Fundal, waar we ons project gewoon door moesten draaien, ja ik hoor mijn geliefde mensen al denken “eigenwijs mannetje!”. Daar aangekomen met een minibusje, kwam ik er al snel achter dat ik er niets kon doen, dit doordat de kinderen onbewust erg druk zijn.
In de middag ben ik weer naar de fysio geweest, de fysiobehandeling ziet het er als volgt uit. Uiteraard eerst elke keer de zelfde vraag: Que tal? Heb je pijn? Hierna krijg ik een warmte lamp op mijn knie geschenen en kan ik 15 minuten een dutje doen, al moet ik zeggen dat ik me dan wel een shoarmarol voel. Vervolgens krijg ik 15 minuten elektronische schokken, daarna word ik 15 minuten gemasseerd met een staaf die na mijn mening ergens anders ook voor dient……..en tenslotte krijg ik 2 minuten ijs op mijn spieren gedrukt. Dat het echt helpt dat durf ik niet te zeggen, maar dat ik daar lekker kan liggen een uurtje vind ik ook prettig. Ik ben overigens niet de enige die bij de fysio loopt, Sabine gaat gezellig mee voor haar rug. Al heeft de fysio soms het idee dat haar rug verderloopt dan haar laatste rugwervel;), ben ik blij dat ik een vent ben.

Aardbeving en water afgesloten:

In de 4e week was er een heftige aardbeving in Xela, dit was voor mij een verrassing de volgende ochtend. Meneer de Graaff lag uiteraard te slapen en heeft niets gemerkt. Ik kreeg wel de instructie de volgende keer naar de hal te gaan waar we moeten verzamelen.
Gelukkig was het goed afgelopen en is er niets ernstig gebeurd in Xela of in de omgeving van de aardbeving.
Deze weken zijn sowieso erg regenachtig en dramatisch slecht weer in Guatemala, wat ook echt nodig was na de extreme lange droogte.
We kwamen er ook achter dat het normaal is om het water voor de gehele stad af te sluiten, dit is echt bizar. Wilde we een keer afwassen ging het niet, nee het is erg vervelend doortrekken of douchen gaat niet. Hoe lang dat ze het water afsluiten is voor iedereen een vraag. Volgens de mensen die hier wonen raak je er aan gewend. Nou voor mij went het nooit, wil gewoon douche etc. wanneer ik zin heb. En dan heb ik het nog niets eens over het internet dat er telkens uitvalt, de dingen in Guatemala zijn iets anders dan in Nederland. Wij mogen gelukkig niet klagen want wij hebben het echt goed in Casa Camelot. Maar het heeft ook zijn charmes en zijn voordelen, je word weer bewust van je luxe leventje waar je dit nauwelijks kunt voorstellen.

Zwemmen bij Xomil:

Zaterdag hebben we de gehele dag met zijn allen lam gedaan en geprobeerd bij te komen van onze drukke werkweek. Voor mij een minder drukke werkweek, maar helaas was ik nog niet helemaal bijgeslapen. Na veel overleg hebben we besloten dat we zondag naar het waterpark gaan van Guatemala.
Zondag zouden Benjamin, Sabine en ik om 08:00uur vertrekken, aangezien we al flink zijn ingeburgerd zijn we rond een uur of 9 à half 10 vertrokken. Anniek ging liever de gehele dag hangen en aan haar blog werken. (misschien ook een tip voor mij)
De heenreis was al een geheel avontuur op zich zelf. We wisten welke bussen we moesten nemen naar het waterpark alleen aangekomen bij de bushalte bleek de bus niet te rijden. Vervolgens naar 5 minuten hebben we het gevraagd aan een aantal mensen. Dit was zo’n succes dat we het vervolgens na 10 minuten het nogmaals hebben gevraagd aan andere mensen. We zouden volgens hen een minibusje moeten nemen naar een andere stad. Zo gezegd zo gedaan, na ongeveer een half uur rijden zegt de vrolijke man dat hij er rechtstreeks naar toe rijd. Zo gaat dat in Guatemala, de ene keer hebben ze zin om er rechtstreek heen te rijden en de andere keer niet.
Het zwembad was super mooi, netjes, modern en de glijbanen zagen er weliswaar stabiel uit. Aangezien dat de zon scheen en Sabine alleen maar zont en een keer met haar voeten erin plonst ben ik samen met Benjamin het kleine kind gaan uithangen. Bij bepaalde glijbanen kregen we wel het gevoel dat dit ons laatste avontuur zou zijn van Guatemala, maar dat maakte het extra spannend.
Rond een uurtje of 4 besloten we naar huis te gaan voordat het zou gaan regenen, wat denk je….te laat!!! We zijn als een stel verzopen katjes naar ons bushalte gelopen , maar het kan erger!
Na 20 minuten wachten kwam onze bus met wel geteld 77 mensen in de bus(exclusief de chauffeur). Na hier en daar wat ellenbogenwerk, knieën en hoofden tegen elkaar stonden we er ook bij. Het grappigste van het hele verhaal is dat iedereen een Bertje deed, dit omdat ik overal kan slapen ( lees: iedereen slaapt met een onbekende op zijn/ haar schouder of nek terwijl de bus over de ergste hobbels rijd).

Pilotas, ballen voor MATIGOL:

Een paar weken geleden zijn we samen met Pipo en Fernando (de oprichters van Marigol) nieuwe ballen wezen kopen voor de kinderen van het project Matigol. Dit doen zij altijd bij een lokaal winkeltje zodat zij hen ook een handje kunnen helpen, daarbij kunnen zij meerdere spullen voor een vriendenprijs krijgen. We hadden nu ongeveer 20 ballen ( pilotas zoals zij het noemen) kunnen verkrijgen voor €220. Het waren allemaal verschillende ballen van goede kwaliteit. Super duur is het natuurlijk ook niet vergeleken met ons, maar toch. Er is nog niemand in Guatemala die eraan gedacht heeft dat het goedkoper kan wanneer je niet alles vanuit Amerika importeert. Alles qua luxeproducten wordt besteld vanuit Amerika, raar want Guatemala heeft juist goedkope arbeidskracht. Het zal wel aan de kennis en investering liggen, mijn gedachten over hoe het allemaal gaat is ook wat gemakkelijker geworden;). Namens de kinderen wil ik iedereen bedanken


Adoptie:

Afgelopen weken heb ik met Josan besproken wat de mogelijkheden waren voor mij omtrent mijn adoptie verhaal. Zoals de meesten van jullie weten heb ik velen mails over en weer gestuurd met de Nederlandse ambassade van Guatemala. Helaas heeft deze meneer nog niets voor mij kunnen betekenen naar 3 maanden.
Afgelopen week heeft Josan samen met mij, voor mij een brief opgesteld die we naar een andere instantie hebben gestuurd.
Bij het project van MATIGOL zitten ook vele weeskinderen, de foundation heeft vandaar ook huizen gebouwd en zorgt ervoor dat zij gezonde en voldoende voeding binnen krijgen zoals elk ander kind.
Nu gaan we afwachten tot we iets terug krijgen van deze instantie en anders zal ik er toch heen moeten om zelf druk proberen te zetten. Het blijft een ingewikkelder verhaal dan dat je zou denken anno 2014.

Dat is pech, zwembroek weg:

Na elk weekend in en rond het vrijwilligershuis(Casa Camelot) te hebben gehangen hadden we besloten om een weekendje naar het strand te gaan. Uiteraard werd de tijd 3x verplaatst van 14:00uur naar 09:00uur en uiteindelijk 10:00uur. Maar zoals altijd zijn we weer veel te lang onder weg geweest met boodschappen doen etc. Rond een uur of 11 zaten we eindelijk in het eerste busje die ons richting onze eerste bestemming zou brengen. De bus zat gelukkig helemaal niet vol. En niet vol in Guatemala is 80 mensen in de bus waar officieel 60 personen in mogen, uiteraard wordt deze gewoon onderweg nog voller gepropt. Na 3 uur genieten van zwetende, deoloze, slapende Guatemalteken kwamen we aan bij ons busje die ons naar de boot zou brengen.
Heel de busrit proberen allerlei mensen dingen aan je te verkopen zoals etenswaren en wat rommel waar je echt helemaal niets mee kunt.
Benjamin is de grootse van ons allen, ik schat hem een meter of 1,90. Voor hem was het alles behalve een grap om met het openbaar te reizen. Dus al zijn gemopper is terecht, maar wel super hilarisch.

Het bootje dat ons naar het eiland ging brengen was er zo eentje uit films ( vaak uit Thailand of Cambodja). Het uitzicht was prachtig, als je de rommel weg zou denken dat in het water ligt zou het perfect zijn. Aangekomen op het eiland gingen we het enige hotel zoeken dat er was. Het hotel was een prachtige 5 sterrenhotel met piccolo’s, wifi, sauna binnen en buiten, plasma tv en een minibar. Ow nee dat hoopte ik, het hotel was te vergelijken met de kleedkamers van de plaatselijke voetbalvereniging alleen stonden er nu 2 bedden in. Het eten was wel echt goed en de omgeving had heel mooi en modern kunnen zijn wanneer de lokale bevolking zich hiervoor zou inzetten. Na een gezellige avond met wat biertjes voor €0,50 had ik mijn handdoek en zwembroek buiten opgehangen (er hingen nog meer kleren en handdoeken van andere mensen) , maar de volgende ochtend hing er alles behalve mijn zwembroek. Dit zal wel een teken zijn geweest dat ik ondanks alle goede en fijne ervaringen nog steeds op mijn hoede moet blijven.
Zondag hebben we nog even gezwommen en hebben we weer een reis van 5uur gemaakt naar de bewoonde wereld.

Salsa:

Ja ja jullie lezen het goed, ik zit tegenwoordig op Salsa/ Bachata les. Het kost €20 per maand, in NL is dat voor 3x en het is een leuke tijdbesteding. Ondanks ons drukke schema is het wel even lekker om te ontspannen, ontspannen is een groot woord overigens. De dansleraar staat er maar wat met zijn kontje heen en weer te schuifelen en gaat sneller dan de sneltrein naar Horst- Sevenum. Toen hij merkte dat het allemaal iets te snel ging heeft hij geprobeerd zijn tempo aan te passen. Wanneer ik me probeer te ontspannen sta ik op vele voeten dus houd ik mijn gedachten er maar zo goed mogelijk bij. Nu ben ik ongeveer 1,5 week verder en voel ik de muziek steeds beter aan. Hopelijk kan ik 15 pasjes achter elkaar wanneer ik terug ben in Nederland.

Hasta la luego ,

BB1986, Roberto, Jùan Jose, Bertje

P.S. Ik ga me Blog toch maar wat beter proberen bij te houden;)